محرم و صفر 3

ادامه از پست های ماه محرم و ماه محرم 2

انحراف دیگری که کسی کمتر ازش دم میزنه این زیاده روی کمی و کیفی در روضه هاست₁. امسال بعد عید غدیر  زمانی که در حرم امام رضا بودم یادمه صبح، ظهر، عصر و شب مصیبت سیدالشهدا می خواندند. اینقد زیاد که من دیگه توجهی نمی کردم و به تلاوت قرآنم ادامه می دادم. بابا مصیبت سیدالشهدا اگه بفهمیم آدمو پیر میکنه. سالهاست  امثال استاد فاطمی نیا داره نهی میکنه از این همه مصیبت فاش خوندن . اصلا اون مصیبت پسین عاشورا را فقط همون وقت باید خواند. والله لقد عظمت مصیبت الحسین بر آسمانها و زمین ... اینقد ساده نگیرید بابا. هیچ خیری توش نیست هیچ حاجتی بهتون نمیدن هیچی ثوابی نمیبرید فقط اگه لطف خدا شامل حالتون باشه برایتان گناه  ننویسن والا. چطوره که یه مداح یا روحانی متوجه نیست که مصیبت زیاد از حد، فاش، مداوم،  هر مکان هر زمانی خواندن حداقلش اثر سوء وضعی داره. این چه اوضاعی ست که دم زدن از با عظمت ترین حماسه تمام تاریخ بشری اینقد دم دستی شده و اینقد سبک شمرده میشه. بنظرم اینا از نتایج دوری از تفکر قرآنی ست. اگه بگیم شاید 90 درصد مادحین ذره ای تفسیر قرآن بلد نیستند بیراه نگفته ایم. شعر بخونید اونم حماسی مصیبت را بذارید برای وقت خودش اونم آدم خودش که نفسی داشته باشه و با یک "یا حسین" گفتن نیمی از جمعیت منقلب بشن ... مداحان که همه خوبند و عاشق اما خیلی هاشون جاهل اند و خائن به اسلام و شیعه بی آنکه بدانند. در ایام غدیر چه اشتیاقی ست برای رسیدن به محرم؟  ها؟ یوقتی مثلا یه حاج منصوری پیدا میشه که هم خودش فن بلده هم مستمعینش ظرفیت مجلس را دارن خوب اگه هر روز هفته هم روضه بخونه  جمعیت هر دفعه می میرن و زنده میشن، اون فرق می کنه. جالبه اینم شده تکیه کلام مداحان که "من قصد ندارم روضه بخونم اما فقط دو جمله..." بارها به دوستانم گفته ام و اتفاقا اغلب موافقند که راهی برای تنزل مصیبت ائمه بهتر و موثرتر از  مکرر، بی هوا و با هربهونه روضه و مصیبت خواندن نیست. این چه ظلمی ست که داره به امام حسین میشه و چه ساده و عادی می کنند این روضه خوان ها با اینجور  بی توجه وارد روضه شدن و بی توجه دراومدن ازش. والا ما هم معتقدیم به اینکه ذکر سیداشهدا بتعبیری نمک روضه هست اما خوب راهکار داریم. یک سلام به سیدالشهدا و پایان منبر، همون سلام زیارت عاشورا. باید مردم را تشنه روضه و گریستن و تخلیه شدن نگاه داشت. باید بگیم کو دهه اول محرمی که روضه ای بخوانند و اشکی بریزیم و احساس سبکی بکنیم. باید دربدر روضه باشیم و نه فراری از آن. بگمان من روضه مکان دارد و مکین و زمان. این چه صیغه ای ست که در شهرهای مذهبی همچو شهر یزد تولد و شهادت روضه می خوانند. چند سال پیش داد رهبری هم از مصیبت خواندن مداحان در مراسم شادی ائمه در اومد. همه می دونن گویا  آخوند و مداح (بعضی هاشون) نمی دونن که هر چیزی را که میخواهیم خوار و منفور مردم کنیم باید دائم ازش دم بزنیم. ملت که آیت الله قاضی نمیشن که هر روز و هر هفته با روضه جان می گرفت، ملت که امام خمینی نمیشن که 15 سال مداوم هر صبح میرفت حرم حضرت علی اونم همیشه به حال روز اول! با همون درجه از توجه ومراقبت و حیا. ما اگه سه روزمون تو حرم امام رضا بشه 5 روز، آدامس و چیپس  که هیچ، یک دست پاسور هم می زنیم. ظرفیت آدما متفاوته، عوام مردم این گونه اند که از تکرار زده می شوند چون توجهی ندارند. بخدا با این وضعیت این معجزه امام حسین هست که هر روز بر خیل مشتاقانش در عالم اضافه میشن اما وظیفه ماست که به کمیت و کیفیت نیز توجه کنیم.

 پس از سالها در این کهن سالی بتازگی بلطف خدا فهمیده ام که اشک بر حسین جایگزینی ندارد مطلقا و این اشک و عزاداری هم در سبک کردن بار گناه برای گناهکاران، هم برای سیر و سلوک و گشایش معنوی امور سالکان و عرفا، هم برای گشایش امور دنیوی همه بنی بشر فوق العاده است. بتعبیری سفره سیدالشهدا سفره عام و خاص توأمان است و این پذیرایی در تمام عالم و همه تاریخ بی بدیل است. لات و خلافکار با سیدالشهدا تغییر مسیر میده و عارف و سالک با او طی طریق می کند. حسین علیه السلام را انبیاء محتاجند چه رسد به خیل گناهکاران امت محمد.

1: این پست را با مطالب پست های "ماه محرم" و "ماه محرم2" همه یکجا اول محرم نوشتم و هنوز رحیم پور ازغدی در پیش خطبه نماز جمعه اون حرفای مهم را نزده بود.