حال روزگارم

الهی

این روزا هیچی بهم حال نمیده، نه تعدد و حضور همیشگی دوستان خوبم، نه درس، نه تفریح، نه فوتسال، نه سوارکاری نه...

اصلا حال روزگار فرق کرده شایدم حال من، بی حال ترین نوروز عمرم...

با هیچی حال نمیکنم حتی با دعای ندبه که تنها مستحبی وصل کننده نوجوانیم به کهنسالی ست 

تو خونه دلگیرم بیرون دلگیرم همه جا هم مثل همیشه خنده بر لب و شوخم اما دلم گرفته آنچنان که خنده های تصنعی هم درد هایم را حتی لحظه ای درمان نمی کند

امان از این خودم ، از این خودی که ازاصل خویش دور مانده و این چنین مضطرب است

خدایا کسی چون من تنها مانده که به لطف تو پر از رفیق خوب و صمیمی ست که در جبران الطافشان قاصرم اما این همه حضور هم تنهایی مرا ذره ای نمی کاهد

امان از این دل زدگی، از این  خود فراری هایم، از لاپوشانی حقیقت ها و درگیری های همیشگی ام در اولویت های پنجاهم زندگی ام فقط بخاطر ترس از چالش های سرنوشت ساز و حیاتی زندگی ام

خدایا این روزا مذبذب، متلون،  متشنج و فول آف استرسم

خدایا دوباره منم که ترا خوانده و دستها را بلند کرده ام به نشانه تسلیم، به گواهی بریدن . گویا نمی توانم زندگی را ادامه دهم حتی نفس کشیدن جبری هم که نباید خستگی ببرد این روزها مرا خسته می کند

خدایا این منم که نه از باب ناشکری بلکه از سر اعتراض بر خودم از جهت ناسپاسی ها و کفران عملی این همه نعمتت بر تو شکایت آورده ام

خدایا درجا زدن هایم سه دهه عمر مرا کهنه و پژمرده کرده و از خود منزجر

خدایا به لطف تو  ریشه این مسائل را من سالهاست که فهمیده ام و اقرار دارم که  همه جوره خودم مقصرم و بس

خدایا کسی جز تو ندارم که بر این حالم او را بخوانم و طلب یاری کنم و به کمکش امیدوار باشم، دیگه خود دانی!