جبهه گیری حق و باطل

یا مُوفِیَ العَهد

شهادت بچه های سپاه آن سوی مرزها اونم در سطح فرماندهان و سراداران نشان از حفظ تفکر انقلابی و از جان گذشتگی بدنه اصلی سپاه دارد. غیر از این باشه  برای انصراف از زندگی امن و راحت با گرفتن بازنشستگی و نشستن در خانه پیش اهل و عیال بجای هجرت بمکانی در چند صدمتری داعش و اسرائیل و ... چه توجیه دیگری میتواند وجود داشته باشه؟ دیروز به همراه فرزند عماد مغنیه فرمانده سابق تیپ الغدیر یزد را هم شهید کردند. چندین ساله که  شهادت سرداران و فرماندهان سپاه در لبنان و سوریه ادامه داره، این یعنی بچه های سپاه آگاهانه این راه را انتخاب میکنند و کاملا به عواقب آن آگاهند. چرا حقیقت را در نظر نگیریم؟ باید منصف بود و قبول کرد که "فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما"،  من و تو چه میدانیم اجر عظیم چیست؟ آخه به پیمانه من و تو نیست که "عظیم" را در ذهن تداعی کنیم. پفک نزد کودک عظیم هست و دوچرخه نزد نوجوان عظیم است و خودرو نزد جوان و مسکن خوب نزد بزرگسال و پس انداز بانکی نزد میانسال و ... . معیار عظیم بودن غیر از سن و سال طرز تفکر و اندازه بزرگی آدماست. چه بسا چیزی که نزد یک بی سواد دنیا نگشته عظیم حساب بیاد نزد یک استاد دانشگاه به ازرنی نیرزد، چه بسا خوابی که نزد سالک در ابتدای راه عظیم محسوب می شود نزد عارف واصل "حقیر" باشد و بی ارزش. راستی نزد خدا چی "عظیم" بحساب میاد؟

 وقتی تمام استکبار با تمام قدرت در صحنه هست این مجاهدان مظلومی از ایران و لبنان و پاکستان و عراق و... هستند که پا در رکاب کرده اند و جبهه حق را در برابر جبهه باطل استوار نگه داشته اند. جهاد مغنیه از من جوان تر بود کدام جوانی ست که آرزوها نداشته باشد؟ شهادت حقیقتی ست که پذیرش و درک آن جز برای اهل تفکر و معنا آغوش باز نمی کند. پذیرش شهادت منوط به درک حقیقت دنیاست و این  تلاش فکری می برد تا برایمان جا بیفتد، غیر از این با کمک دل هم میتوان پذیرا شد اما برد با کسانی ست که مبنای عقلی را یافته و با دل خود طی طریق می کنند.  رویارویی نهایی نزدیک است و الان هم مظاهری از آن نمایان. باید تکلیفمان را مشخص کنیم که در کدام گروه هستیم یا شاید هم بخواهیم بیطرف باشیم!! بگمانم باید انتخاب کنیم و گرنه انتخاب میشیم، گریزی نیست.

رویکرد دیپلماتیک وزیر خارجه مسلمان لزوما (و البته قطعا) نباید با فرمانده نظامی مشابه باشد اما وظیفه سرجایش پابرجاست. در کنار پستی که  از دکتر ظریف دفاع کردم نمیتونم این قدم زدن با مظاهر ظلم و این رفتن به پاریس و این سکوت در برابر اهانات به حضرت رحمة للعالمین را بفهمم. در عالم سیاست حرکات دست و چشم هم مفهوم داره، به نظر من نشستن سر میز مذاکره با صحبت حین قدم زدن کاملا متفاوته، دومی دوستی را می رساند. خدایا کمک کن تا خدمتمان¹ به خلق به تخطئه تولی و تبری نیانجامد. همین

1: در انگیزه خیر خواهی ایشان و نیت خدمت به دین و نظام و مردم هنوزم شک ندارم اما همه رفتار و تشخیصش را نمی پسندم.

پ.ن1: گاهی به این نتیجه می رسم که در افتادن بی فایده و دشمن تراش با عالم و آدم بسبک دولت نهم و این وادادگی و توجیه همه خباثت و بدخواهی دشمنان بسبک دولت یازدهم هیچکدام مطلوب نیست. بجز رهبری که استثنای روزگارمان هست  هنوز سیاستمداری ندیده ام که"أشداء علی الکفار و رحماء بینهم" را دقیق فهمیده باشد و با تدبیر به آن عمل کند. 

پ.ن2:عشق همین جاست