عشق همین جاست

 

چه می جویی عشق همین جاست ...
چه می جویی انسان اینجاست ، همه ی تاریخ اینجا حاضر است، بدر و حنین و عاشورا اینجاست و شاید آن یار ، او هم اینجا باشد .
ما وارث انبیاء هستیم و آیات الهی آفرینش انسان در وجود ماست که معنا می یابد. ما از مرگ نمی ترسیم که مرگ ما شهادت است ، و شهادت حیات عند رب. عقلهای محجوب و آینه های قیر اندود فطرت بشر غربی چگونه خواهند توانست که معنای حیات عند رب را دریابند. حیات عند رب نقطه پایانی معراج بشریت است که به آن جز با شهادت دست نمی توان یافت. ماییم که بار تاریخ را بر دوش گرفته ایم تا جهان را به سرنوشت محتوم خویش برسانیم. خون سرخ ما فلقی است که پیش از طلوع خورشید عدالت بر آسمان تقدیر نشسته است. 

ما همه افق های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کردیم. ما ایثار را دیدیم که چگونه تمثل می یابد، عشق را هم، امید را هم، زهد را هم،  شجاعت را هم ، کرامت را هم، عزت را هم را، شوق را هم ، و همه آنچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیده اند ما به چشم دیدیم. ما دیدیم که چگونه کرامات انسانی در عرصه مبارزه به فعلیت می رسد. ما معنای جهاد اصغر و اکبر را درک کردیم ، آنچه را که عرفای دل سوخته حتی بر سر دار نیافتند ما در شب های عملیات آزمودیم. ما فرشتگان را دیدیم که چسان عروج و نزول دارند. ما عرش را دیدیم، ما زمزمه جویبارهای بهشت را شنیدیم، از مائده های بهشتی تناول کردیم و بر سفره حضرت ابراهیم نشستیم ،ما در رکاب امام حسین (ع)جنگیدیم، ما بی وفایی کوفیان را جبران کردیم.

 تو را با خدا چه عهدی بود که از این کرامت برخوردار شدی و خاک زمین تو سجدگاه یاران خمینی شد و حال چه می کنی در فراغ پیشانیهایشان که سبب متصل أرض و سماء بود و آن نجواهای عاشقانه، می دانم که دلت می خواهد باز هم خود را به حبل دعای شهدا بیاویزی و با نمازشان تا عرش اعلی بالا روی، اما از آن روز که انسان بر این خاک زیسته است، آیا جز اصحاب عاشورایی سید الشهدا کسی را می شناسی که بهتر از شهدای ما  خدا را عبادت کرده باشند؟ 
  تو چه کرده ای که سزاوار کرامت این همه گشته ای که سجدگاه یاران خمینی باشی؟ چه پیوندی بوده است میان تو و کربلا؟ کدام رسول بر خاک تو زیسته است؟ تو کهف اعتکاف کدام عارف بودی؟ اشک کدام عزادار حسین (ع) بر تو چکیده است ؟ چه کرده ای؟!