این راه من بود

هر گناه بذری ست زیر خاک که بالاخره یروز کار خودشو میکنه، باور کنم یا نکنم؟

هر گناه بذری ست  در وجود من و تو که بالاخره یروز... ادامه بدهیم یا ندهیم؟

هر گناه بذری ست در زمین و امانتداری زمین به تجربه برای تمام آدمیان ثابت شده،زمین همان را می رویاند که باید، همان که ما انتخاب کرده ایم. کسی ندیده کدو بکارد اما زمین به او موز تحویل بدهد. بس است یا ...؟

هر گناه بذری ست در نهاد آدمی مگر اینکه با توبه، زمین دل را شخمی بزنیم که طبق "مبدل السیئات بالحسنات" بجای روییدن رذایل، فضایلی بروید چه فضایلی. میشه آیا؟

خدایا پس دیگه کی؟!!! خدایا از خودم خسته ام. رهایی از اعتیاد بی نظمی و تنبلی و بی نمازی و هرزگی و لجن معصیت از نجات یه معتاد هروئینی سخت تره والا، خدا خدا خدا خدا...  ، معتاد به کراک و شیشه را شاید درمانی باشد اما معتاد به بی تقوایی را بعید است مگر همت و توفیقی خاص توامان دستگیری کند.

زندگی من مثل هیچکس نبود و نیست و نخواهد بود، شبیه خودم بوده و هست و خواهد بود. اینک سقوطم را به چشم می بینم سقوطی در آگاهی کامل که مثل هیچکس نیست، شبیه من است و لاغیر. این راه من بود، این کار من بود. 

این منم تمام قصه مردی با ایده های بزرگ اما همتی کوچک. خدایا من هرگز از راه گناه برنگشتم،هنوزم؛ تا اینکه الان اوج نابودی من. خدایا این منم سید محسن. می بینی و می دانم نگران منی. خدایا نگرانیت را با کم محلی کادو می گیری اما من زیرکم و می فهمم، آره درسته خدایا؟ خدایا کم محلی هات هم عشقه، بندگی نکردم تا مولاییت را طلب کنم اما تو همچنان خدایی میکنی، خدایی با صفت الرحمنیت و نه الرحیمیت، اولی را که شامل حال حیوانات و مشرکین هم می شود، دومی را می طلبم که تخصیص به ایمان خورده. خدایا اینک تویی، خدای محسن و منِ اِسماً محسن فعلاً ...  و چه اسم و فعلم ناهمگون است.

 سه دهه عمر و تا قیامت یک دنیا حسرت. مسئله اینست.

  چندین گناه که کرد چون من در محضر تو     وان گه زدست چشم پوشی تو چندین خجلت که برد