تسبیح

هفته پیش زیارتم امام رضا را بعد هفت سال جدایی به دیدن ضریح مطهر نیانجامید.یعنی جرئت مواجهه با حرم را پیدا نکردم. فقط دورتادور حرم تو صحن ها قدم میزدم و از همون جاها زیارتنامه را می خواندم. این بود کار سه روز آنجا بودنم. نزدیکترین فاصله ام تا حرم را پسین روز آخر با حضور در مسجد گوهرشاد تجربه کردم. همون جا عهد کردم زین پس تسبیح بعد نماز را یا نخوانم یا اینکه درست بخوانم. یعنی بواقع تسبیح حضرت زهرا بخوانم نه سُب سُب سُب کردن و سوت کشیدن و صد ذکر را ظرف 20ثانیه گفتن و بی تابی برای اتمام. بعضی میگن ذکر بی توجه کم تاثیر است اما به تشخیص جمعی از جمله رهبری ذکر بدون توجه اگه ضلالت نیاره حداقل قساوت رو شاخشه. جالبه از اون وقت تا حالا جز یکی دوبار بعد نماز تسبیحی نخوانده ام. این چی را نشون میده؟ 

یادمه 4-5 سال پیش با مصطفا قرار گذاشتیم تسبیح حضرت زهرا بعد نماز را شمرده، با طمأنینه و باتوجه بخوانیم، اما من فقط 4-5 روز عامل بودم. حالا برای اینکه مجددا عهدی را زیر پا نگذارم تصمیم بر خواندن با تمرکز نگرفتم بلکه انتخاب کنم بعد هر نماز. اگر بسط و مجالی بود تسبیح می خوانیم اگر قبض و ضیق وقتی بود اصلا نمی خوانیم. این کار به صواب نزدیک تر است.

 سه دهه عمر و بی ذکر هنوز

  پس نوشت: چون اون جمله بولد بالا از خودمه بهتره گفته رهبری را عینا نقل کنم: « مراقب باشیم نماز بی‌توجه قساوت قلب می‌آورد. رحمت خدا بر مرحوم شیخ محمد بهاری که در یکی از نوشته‌هایشان می‌گویند که دعا و ذکر و شاید نماز، وقتی بی‌توجه تکرار می‌شود، قساوت می‌آورد! نماز می‌خوانیم، نمازِ مایه‌ی قساوت. چرا؟ چون در حال نماز حضور قلب نداریم، توجه نداریم. پس این نماز یا با توجه است، که مایه‌ی رقت و قرب و لطافت و صفاست؛ یا نمازِ بی‌توجه است، که آن وقت به گفته‌ی ایشان مایه‌ی قساوت قلب است»

 همین جوری نوشت: خیالی نیست که هشتم گِرُو نُه باشد  گر هشت رضا و نُه جواد است چه غم، والا!.