تو می میری او می میرد من....

هوالاخر

تو خواهی مرد. دوستان و اطرافیانت نیز. آشنایان و همسایگانت نیز.

اِبایی ندارم  محض تبرک نامی ببرم از بعضی دوستان که یقینا خواهند مرد.

بصراحت می گویم امید می میرد. با اون همه علم.   جواد  و روح اله و سردار  نیز. 

مصطفا هم با دنیایی از غرور بسادگی خواهد مرد. حیف

 کسی هست که شک داشته باشه علی آقا، آقاعلی و علی  می میرند. ها؟  همچنین زکریا و  مهدی و آقاحسن وفرهاد و  محمد و مجید و رضا و حسین و مصطفی و امیر و امین و  سعید و اسمعیل....   افسوس

 شیخ داوود تو نیز قطعا می میری! حواست هست؟ آقامحسن درسته کلی برنامه برای تحول در زندگیت داری اما فکر کنم! حتما! خواهی مرد پس بجنب.

 هادی جان کتاباتو زود تمومشون کن چرا که مردنت نزدیکه. بفرض صد سال دیگه یا بیشتر،حقیقتا مجالی نیست.

  صد البته اسامی دوستانی که قراره یک به یک به نوبت بمیرند بیش از این هاست. 

من روزهایی را می بینم که هیچکدوم از 50-60 نفر از رفقایی که رازهایی از زندگیشون را با من درمیان گذاشتند   زنده نیستن، حتی یک نفرشون. هیچکدوم. چه جالب. 

 همه کسانی که می شناسم صد سال دیگر نخواهند بود، انگار هرگز نبوده اند . زمین تا صد سال دیگر بدون "فعلی ها"   بیخیال  به چرخیدنش دور خود و  خورشید ادامه خواهد داد. ساکنانی جدید که  جایگزین  فعلی ها خواهند شد. 

زمانه ای در پیش روی آینده ماست که اثری از رفیق و شریک و دوست و همکلاسی و رئیس و مرئوس نخواهد بود. 

آخ که  دلم برای دوستان شفیقی که یک به یک خواهند مرد حسابی تنگ خواهد شد.

راستی چجور بهتون بگم روم نمشه دلخورنشیدا اما اطرافیانتان اعم از.... نیز....

این "مردن ها" از فردا شایدم از همین امروز شروع خواهد شد و نهایت تا 70-80 سال دیگه ادامه خواهد داشت. این زمان برای مردن همه مون کفایت می کند. اندکی بیشتر یا کمتر نتیجتا  روزگار دورانی را ببیند که اثری از  خواننده این متن در آن نباشد. چه بد

راستی با کمال تاسف  همه معشوقه هایتان نیز خواهند مرد. نامزدهایتان و..... نیز.....

پ.ن: کسی که متولد شده و زندگی کرده و تکلیف را دیده هرگز نخواهد مرد و همیشه باقیست. حیات ابدی ست منتها در نشئه ای دیگر.

پ.ن2: من نیز خواهم مرد منتها ترجیحا  بعد همه دوستان!!! حالا!

پ.ن3: ایده نوشتن این متن فاخر! از خواندن مقاله  نویسنده ای که اشاره ای به مردن یکی از دوستانش کرده بود بذهنم رسید.