امنیت در حصار ایمان

هوالرحیم

"مومن" در شدائد غصه می خورد ریش سفید  می کند گریه چرا، اما  تا پایان عمر عقلش زوال نمی یابد 

"مومن" در مرگ همسر، فرزند،پدر مادر و... شوکه و روانی نمی شود، مو سفید می کند دیوانگی هرگز، همچنین است سکته قلبی

"مومن" در یک ورشکستگی کامل اقتصادی نگاه توحیدی اش مایه نجاتش می شود و روانی نمی شود

"مومن" در مشکلاتی که خداناباور را افسرده و پریشان میکند میگوید:"لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم" و ادامه می دهد و کم نمی آورد

اساسا مومن هرگز تحت هیچ عنوانی ابدا دیوانه نمی شود  

راستی چه نعمتی ست خداباوری و چه عذابی ست نداشتن دید توحیدی

خلایق از بعضی بیماری ها نجات نمی یابند الا با  "ایمان" و حد اعلای ایمان را "علی بن ابیطالب" آموزش می دهد و بس

با وجود "ایمان"، افسردگی ، اضطراب شدید، روان پریشی و خودکشی و ... جایی ندارد اگر هست "ایمان" نبوده قطعا

مومن همیشه در حصار امنیت الهی ست هر چند اموالش را ازدست بدهد عزیزانش بروند سیلی روزگار بخورد باز این امنیت خاص مستدام ست

کوه ها نابود می شوند "مومن" هرگز

امن و امان در همه روزگاران برای "مومن" بوده و بس، امواج سهمگین روزگار در طول تاریخ خیلی ها را زمین گیر کرده، "مومن" را هرگز.

پ.ن: این روزها سخت گذشت، دنیای این روزای من آزارم میده ، لحظاتم سخت می گذره، خیلی سخت، باید بر "استغفارم" بیفزایم گناهانم داره جوونه می زنه

پ.ن2: ایمان را شرایطی ست و خداوند را حدودی

پ.ن3:نگاهی کردم دیدم اغلب اندک مشکلی شتابزده ام می کند و بی ملاحظه حدود خداوند و دستورات دین اقدام می کنم، باید بر"تفکر" و "طمانینه" بیفزایم و بر "سکوت"   نگاهی کردم دیدم رفتار و گفتار و افکارم بویی از "خداباوری" و "ایمان به رسول الله" ندارد، ایمان در "لحظات" خودشو نشون میده و مومن در "انتخاب" هایش شناخته می شود