آهسته آهسته

یا نعم القریب

رُباید دلبر از تو دل ولی آهسته آهسته            مراد تو شود حاصل ولی آهسته آهسته

سخن دارم ز استادم نخواهد رفت از یادم         که گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته

تحمل کن که سنگ بی بهایی در دل کوهی     شود لعل بسی قابل ولی آهسته آهسته

مزن از ناامیدی دم که آن طفل دبستانی        شود دانشور کامل ولی آهسته آهسته

به نور دانش و تقوی شود گمگشتگانی را          به حق آوردن از باطل ولی آهسته آهسته

همای عشق ما را بُرده با خود در بر دلبر         ازین منزل بآن منزل ولی آهسته آهسته

که باید ناخدا کشتی در امواج دریا را              کشاند جانب ساحل ولی آهسته آهسته

سحرگاهی دل آگاهی چه مینالید از حسرت     که آه از عمر بیحاصل ولی آهسته آهسته

....

ابیاتی از یک غزل حسن حسن زاده

پ.ن: هزار مرتبه شویم دهان ب مشک و گلاب   هنوز نام تو بردن کمال بی ادبی ست

 والا