اندر نصایح یک محقق

هو العالم

مطلب زیر را دوست فرهیخته ای که در کسوت تدریس در دانشگاه ست برایم ایمیل کرد، نوشته ای که اگر دقت کنیم راهگشاست.

با تلخیص و ویرایش:

یکی از مشکلاتی که تو ارشد با سمینار و درسها داشتم این بود که گاهی وقتا از یک چیزی برای خودم غول میساختم. ترس از اون باعث میشد همیشه در توهم این باشم که باید وقت زیادی روش بذارم تا جواب بگیرم مخصوصا که میخواستم کاملا بی نقص ارائه دهم (تفکر ایده آلی) . دائما کار را امروز فردا میکردم. (قورباغه ات را همین الان قورت بده). کلی وقت هدر میدادم آخر کار دقایق 90 دست و پا شکسته با 4 الی 5 ساعت کار مفید یچیزی ارائه میدادم. آن لحظه بود که افسوس میخوردم کاش فقط 5 ساعت دیگه وقت داشتم بیشتر روش کار میکردم. یعنی کل کار با 10 الی 12 ساعت کار مفید حل میشد. 

نه تنها در مورد خودم بلکه خیلی از دوستان هم این مشکلات را داشتند  فکر میکنم  توهم از پروژه ات غولی ساخته ای. حتی فکر در موردش آزارت میدهد. اکنون که گذشته را باز نگری میکنم و شکست ها را تحلیل میکنم به این نتایج میرسم

1- تفکر ایده الی - تفکر 0 یا 1 - ( یا تحویل نمیدیم یا کاملا بی نقص تحویل بدیم) : سمی مهلک و کشنده

2- چیزی که من بهش میگم اینرسی تنبلی که باعث میشه وقت را هدر بدی هر لحظه هدر رفت وقت باعث استرس میشود و خود عاملی میشه برای هدردادن بیشتر و به عقب انداختن کار و تنبلی کردن ( نوعی اینرسی نسبت به انجام کار) .: اعصاب خردکن و آرامش زدا

3- عدم تمرکز روی موضوع . هزار مشغله فکری که داریم.