مرتضی پاشایی

کیه که ناراحت نشه از مرگ یک جوان فارغ از هر کاره ای بودنش، با اینکه پاپ کم و بیش گوش می کنم  مرتضی پاشایی را قبل از شدت گرفتن بیماریش اصلا نمی شناختم(مثل خیلی از دوستان دور وبریم که میگن ایشون را نمی شناختن) اما زمان بیماری اش منم مثل هر هموطن دیگه احساس همدردی می کردم و اخبارش را دنبال، بعد فوتش هم ناراحت شدم. مخصوصا اینکه شنیدم اهل نماز بوده و محبت اهل بیت داشته و یجورایی از این نظر هم  غمم مضاعف شد اما برام جالبه این موج sentimentalism ملت جوگیر ایران، دیگه جوری شده بود که ملت از همدیگه سبقت می گرفتن برای نشان دادن اوج گریه های مصنوعی، ای روزگار نمردیم و عکس سلفی گرفتن با بیمار تو آی سی یو و چند روز بعدش با جنازه میت را دیدیم. نمردیم و خواندن آهنگ و ترانه را قبل و بعد نماز میت بر سر جنازه دیدیم. بازم خدا را شکر

پ.ن: گویا ملت دنبال بهونه میگردن تا شویی از لباس و تیپ و کامنت و عکس را به راه بیاندازند. خوب این وجوه مثبتی هم داره اما به هر قیمتی جدا جای سوال داره. ای جانم که اون دنیا مشخص بشه 80 درصد حاضرین حتی یک فاتحه برای مرحوم نخوندن و بجاش ترانه هایش را باهم شب اول قبرش نثار روحش زمزمه کردن و حسابی هم عکس گرفتن. رفتن مرتضی پاشایی برای من مثل فوت هر جوان دیگه ای پر از ماتم بود اما نه یک ذره بیش از دیگران و نه کمتر، و قطعا نه در حدی که دل دنیا را خون کرده باشه او با اینجور رفتنش.

 اون کس دیگه ای بود که سالهاست دل دنیا را خون کرده با اینجور رفتنش و تا قیامت هم این دلخونی ادامه داره،والا.

پس نوشت: حضور هلالی در مراسم را مثبت و مفید ارزیابی می کنم. خیلی وقتا با اجتهاد و سبک عمل این مداح موافقم با اینکه بندرت بهش گوش کردم.حضور حبیب هم برام جالب بود. 

غوغای مراسم این خواننده را می توان جور دیگه ای هم تفسیر کرد و این که او یچیزی پیش خدا داشت که این چنین محبوب شد آخر عمری. این هم تحلیلی ست و البته خیلی نمیشه مستدلش کرد. به هر حال روحش شاد.