لباس مشکی

چندین سال میشه که لباس مشکی را میذارم برای نزدیک تاسوعا. آغاز جدی نگرفتن شروع محرم با یک استدلال احمقانه  دوستی مذهبی و کاردرست بود. امسال شب اول بحث پیامکی ام با داود نتیجه داد. صحبت های پناهیان در دانشگاه امام صادق هم بی تاثیر نبود. البته ایشون از جدی گرفتن دهه اول وشروع محرم گفت ونه لباس مشکی، اما داود استدلال هایی آورد که بعد لختی تفکر پذیرفتم. خیلی خوشحالم که بعد از سالها، شایدم برا اولین بار تو عمرم تمام دهه اول را نیت لباس مشکی پوشیدن دارم. ظاهرا یچیز ساده است و اینم از نوع مسائلی که هرکسی باید خودش اجتهاد کند اما بنظرم اشتباه می کردم. باید این ماه با ماه های قبل فرق می کرد یا نه؟ الان بر این باورم که یکی از بهترین اقدامات شعاری و تبلیغی همین لباس مشکی می تونه باشه و جایگزینی ندارد. منی که سالهاست برای تمام ائمه روز شهادتشون مشکی می پوشم روا نبود برای امام حسین هم فقط روز شهادت. باید یک دهه بلکه یک ماه متفاوت بود. اینجوری احساس عنایت بیشتری از جانب سیدالشهدا می کنم. تحمل موج فیدبک و نگاه های بچه ها تو دانشکده و خوابگاه خیلی آسون نیست اما همین تحمل آدمو رشد میده. اصلا لباس مشکی خودش مواظبت میاره در شنیدنی ها، دیدنی ها ودر یک کلمه  مجموعه رفتار و گفتار. بر این هدایتم خدا را شکر. گاهی بعضی اطرافیانمان اینقد خوبند که بخاطر خوبی ها شون همه رفتارشون را میپسندیم و متاسفانه گاهی به اشتباه تقلید. باید دقت می کردم هرچند طرف دوست 10-15 ساله ام باشه، معصیتی تو عمر رفاقتمون ازش ندیده باشم،اهل مطالعه و قاری قرآن باشه و غیره، این استدلال که هنوز امام حسین به شهادت نرسیده و ما مشکی نمی پوشیم متین نیست.

در تمام این سالهای اخیر مشکی نپوشیدنم تا نزدیک تاسوعا، در این فکر بودم که چکنم؟ مذبذب بودم و به نتیجه ای نمی رسیدم.امسال مسئله برایم حل شد. دیگه مسئله من این نیست. 

 سه دهه عمر و جدی نگرفتن شروع محرم، أستغفرالله.