سیاستمداریم که مطرح بودن ما کوبیدن رقیب است

زمانی می گفتم به دوستان که من حاضرم با دین آقای مصباح بمیرم خیالم راحت راحته. کتاب اصول عقاید ایشون را سالها پیش تورق کردم و از مباحث موجود در سایت موسسه امام خمینی استفاده میکردم. حالا  چند سالی ست که نظرم خیلی عوض شده. این تغییر نگرش ناشی از تغییر ایشان است شایدم ناشی از تدقیق بیشترم. اما بعیده از عوض شدن من باشه!! اینکه در فلسفه و کلام استاد هستند و کم نظیر خوب سرجای خودش اما این جانبداری های سالهای اخیر و مخصوصا عملکرد انتخابات 92 و بعد از آن خیلی ناامیدم کرد. مواضع  بعضی از صاحبنظران در ماههای اخیر درباره دولت و رئیس جمهور را آینه تمام نمای نفسانیت و تعصب و بی اخلاقی می بینم و اصلا باورم نمیشه یکی در حد و اندازه مصباح هم  اینجور شده باشه. باورم نمیشه. من  ذره ای از دلسوزی و عمل به وظیفه را در این دلواپسی ها و سخنرانی ها نمیبینم. البته معتقدم همین هم نباید محدود بشه و اینقدر هم دولت نباید تنگ نظری کند و دائم موضع بگیرد. با کنار گذاشتن حرفهای اخیر همین عالم گرانقدر مذکور در برابر حرفها یا سکوتشون در دولت قبلی بخوبی جانبداری یا تخطئه بسبک خاص خودشون واضح است. من عملکرد مصباح یزدی را در جانبداری یا تخطئه دیگران دقیقا مشابه عملکرد هاشمی رفسنجانی میبینم.! این ها بنا دارند خوبی های کسی که علاقه ای به او ندارند را تاویل به بدی کنند هر جور که شده، و نقاط ضعف آنکه را که نمی پسندند مضاعف کنند. هم آقای هاشمی اینجور بود دربرابر عملکرد واقعا چشمگیر 4 سال اول احمدی نژاد که بنا را گذاشته بود به ندیدن حتی یک حسن، همچنین است آقای مصباح  که بنظر بنا را گذاشته بر له کردن رئیس جمهور. بنظرم خطر جبهه پایداری  اگه موفق می شدند  از مشارکتی ها کمتر نبود . افراط افراطه. گاهی به دوستام میگم با تفکر حکومتداری امثال مصباح و بروبچ 6 ماه نمیشه که باید فاتحه ایران را خواند اگر قدرت می یافتند.  فقط و فقط خودشون را میبینند و نسخه بسیار خشنی از اسلام ارائه میدن. دلم برای وزیر ارشاد میسوزه با این خفقان فکری درست شده توسط بعضی از این ائمه جمعه ها. دوستانم میدونن من به این دولت رای ندادم. هنوزم منتقد این دولت در اینکه تنبلند، پیرند، مواضع انقلابی ندارند، گفتمان ندارند، محبوبیت ندارند، درگیر حاشیه اند و مثل قبلی ها گاهی دروغ میگن و... هستم اما همیشه به خودم تلنگر میزنم که خوبی هاشون را هم ببینم. شرایط الان جامعه را هم درک کنم. اینکه با اومدن این دولت یک همگرایی نسبتا خوبی بین ملت و نظام  و بین خود سیاسیون بوجود اومده. بعضی از آقایان دفاع رهبری از دولت قبلی را پررنگ می کردن، انتقاد ایشون را کمرنگ. الان هرچی رهبر میگه امثال شریعتمداری و رسایی و دوستان دیگه تاویل می کنند. البته این انتقادها لازمه اما گاهی تند میشه و به اصطلاح مته به خشخاش گذاشتنه. در این میان صحبتهای امرانه رئیس ستاد کل نیروهای مسلح را پسندیدم .

 بلی این سیدمحسنه که داره از مصباح یزدی انتقاد میکنه. وای خدایا!. باورم نمیشه. تا دیروز من از طلبه ها و شاگردای خود این بزرگوار داغ تر بودم در دفاع از ایشون و این همه تخریب ایشون در دوران اصلاحات اثری روی من نگذاشت. 

گاهی که مواضع امثال مصباح یزدی؛ احمد خاتمی، علم الهدی، شریعتمداری و احمد جنتی  را میبینم متعجب میشم که در دولت قبل اینها چگونه بودند الان چگونه اند. اینها خود می دانند یا نمی دانند حداقل هیچ از تقوای در گفتار نمی دانند. من اینجا یچیزی مینویسم  ولو اشتباه اما اثرش نزد خودم یا چند نفر دیگر محفوظه اما آن که خطبه خوان نماز جمعه است یا ستون نویس یک روزنامه پر تیراژ، خیلی باید بیشتر از از اینها فکر کند و سخن براند. برای مثال آقایون جوری حرف میزنند که گویی تا دیرور همه چادری بودند بناگاه لخت شدند. قبلا هم گفتم مدار مدار هوای نفس است. از خود من گرفته تا اکثر قریب به اتفاق آقایان در رده های بالا. بنای چپ و راست بر کوبیدن رقیب است نه اعتلای اسلام وایران و حق طلبی. در این میان وجود امثال سید حسن خمینی، مدیریت جهادی  قالیباف،  نرمال بودن  امثال محسن رضایی ،حداد عادل، دکتر عارف ، مردم داری،محبوبیت، شعور بالای سیاسی و یجورایی  درحد خودش ولایتمداری سید محمد خاتمی ، انقلابی گری از جنس تدبیر سعید جلیلی،با وجود اینکه هیچکدام ایده آل من نیستند غنیمت است. وجود علمایی چون عبدالله جوادی(روحی له الفدا)، امامی کاشانی، حائری شیرازی، مهدوی کنی و مکارم شیرازی نیز مایه دلگرمی ست.

خدایا امثال بزرگان اندیشه ورزی چون مصباح یزدی را جهت عاقبت بخیری به تو واگذار میکنم. حیف امثال اینهاست. نگهشون دار و هدایتشون کن. من را نیز.