دولتی ها
یا مَن هُوَ فی سُلطانِهِ قَدیم
دولتی ها (اکثریت شون) محبوبیت ندارن، با کمترین رأی ممکن سر کار هستند، همت کمی دارند، ضعف نفس دارند و...
من می ترسم این دولت نتونه تا آخر ادامه بده و کم بیاره
تشخیصم بعنوان یک جوان که سالهاست اوضاع سیاسی مملکت را رصد میکنم حمایت و حمایت از دولت است، باید از این مرحله هم گذشت. بعضی از گیر دادن ها سیاسی ست و نه واقعی، بعضی واقعی و بجاست اما بیش از حد روش زوم میشه
شخص رئیس جمهور برخلاف آنچه میخواد نشون بده اصلا انتقاد پذیر نیست و خیلی هم بر خودش مسلط نیست، عصبانیت عجیبی را در چهره و کلام ایشون می بینم که اصلا در خاتمی و احمدی نژاد نبود. اگه ایشون رأی روسای جمهور قبلی را داشت شاید دیگه قابل کنترل نبود
حضور خاتمی بعد خفقان و آقازادگی زمان هاشمی تقریبا مطلوب و مغتنم بود که در ادامه متاسفانه همراهیان و حامیانش با افراطشان ...، حضور احمدی نژاد امید را برای عدالت گرایی و حذف مدیریت بسته دوران قبلی ها و عملی کردن شعار" ما میتوانیم" زنده کرد که همو نیز این روزنه امید را بکلی ویران ساخت با قوت گرفتن نقاط ضعف دولت و ویران کردن نقاط قوت دوسه سال اول و در میانه راه با چرخشی وحشتناک. ظهور روحانی را نمی دونم چگونه میشه توجیه کرد، حرفی ندارند و مهمتر عملی هم تا اینجا...
کاش ایرانی جماعت اینقد اسیر سیاست و منیت نبودند و کمک به دولت های گوناگون در جهت منافع ملی فارغ از گرایش سیاسی و فکری همگانی می شد. معمولا منفعت خودمون را بر منفعت ملت ترجیح میدیم. راهکارِ کمک به دولت دیدن خدمات و بازگو کردن آنهاست و همچنین احترام به سبک تفکرشان و انتقاد مشفقانه با ادبیاتی آرام.
پ.ن: راه آسان برای توسعه پوشالی:" تنبلی در مدیریت، دیکتاتوری در سیاست، ذلت در دیپلماسی"
- ۹۳/۱۱/۰۶