إنها لَکبیره

إِنَّ الإنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا  إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا  وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا  إِلا الْمُصَلِّینَ  الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلاتِهِمْ دَائِمُونَ

اولین بار نیست که به آیه ای از قرآن برمی خورم که انگار هرگز تو عمرم ندیده ام. گویا بعضی از آیات خودشون را از ما می پوشونن هرچند بارها کل قرآن را  تو عمرمون خونده باشیم. این آیه هفته پیش مرا بر خود لرزاند. عجیبه، عجیب. خداوند با "الا المصلین" چی میخواد بگه؟ اونم از نوع همیشگی بودنش. چون الکی نمازخون همچو خودم زیاده، گویا باورمان نسبت به اهمیت و کارکرد نماز داره سست میشه. اخیرا به این نتیجه رسیده ام که تمام دین نماز است و تمام خوبی های فردی واجتماعی را میشه از درون نماز استخراج کرد یعنی باید. زحمت باید کشید تا این مهم را فهمید. به همین سادگی ها نیست.

چند سال پیش جایی شنیدم که آیت الله قاضی گفته بود تمام هَمّ وغم دنیا نزد ما تا اول الله اکبر نماز است.

با وجود پی ریزی مبانی نظری نماز پس چرا سالهاست که  هنوز اهل نماز نشدم؟ همون نمازی که باعث دوری از فحشا و منکر می شود، نه نمازی را که با فحشا و منکر هم  میشه خوندش. چرا که رابطه دوطرفه است. تاملی باید.

خیلی فکر کردم،دیر شده اما باید تا عرفه نشده شروع کنم دیگه، نماز از جنس آنچه إنها لکبیرة الا علی الخاشعین. 

 ماتم گرفتن بوقت نماز یا رهایی از غم دنیا با نماز؟ بجهاتی تمام هم وغم دنیا نزد ماها با اول الله اکبر نماز است!!! والا.

سه دهه عمرو بی نمازی هنوز!